Narayan Peth, Pune 30
24 Hours Available
*अशीही एक झुंज!*
आयुष्यात प्रत्येकाला कोणत्या ना कोणत्या गोष्टी साठी झुंज द्यावी लागते , त्यावेळी आपल्या सोबत कुटुंबियांनाही ती झुंज द्यावी लागते. ही झुंज अल्पकाळासाठी असेल तर त्याचा त्रास होत नाही पण ती झुंज 18 वर्षांपासून सुरू असेल तर ???
आधार सर्विसेसच्या माध्यमातून, आम्ही जेंव्हा केअर टेकर सेवा द्यायला सुरुवात केली तेंव्हा एका मुली सोबत आमची ओळख झाली (आधार च्या प्रोटोकॉल नुसार वैयक्तिक नाव आणि इतर माहिती उघड करू शकत नाही.) तर ही मुलगी, मुलगी नको तिला आपण संगीता ताई असे नाव देऊ.
तर संगीता ताई वय वर्ष साधारण 35 ते 40 दरम्यानचे , फार उंच नाही पण पाहता क्षणी छान वाटली, पहिल्यांदा आम्ही हॉस्पिटलमध्ये मध्ये भेटलो, सगळं बोलणं झालं. काय requirement आहे ते कळलं , तेंव्हा समजलं की तिच्या आईला पॅरालिसिस झाला आहे त्यामुळे त्या बेड रिडन आहेत. मी सगळं बोलणं झालं म्हणून तिथून निघाले. ही भेट अगदीच नॉर्मल झाली. मी दुसऱ्या दिवशी कामासाठीच्या मावशींना घेऊन गेले. त्या मावशीसोबत सगळं बोलणं झाल्यावर, थोडयावेळाने ती म्हणाली मावशी ना तुम्ही जरा थांबता का? मी खाली जाऊन कॉफी पिऊन येते ,मलाही ये म्हणाली. आम्ही खाली गेलो कॉफी पिता पिता आमच्या गप्पा चालू झाल्या.
गप्पांमधून कळलं की संगीताताई स्वतः आर्किटेक्ट आहे, लग्न नाही झालं किंबहुना तिने केलं नाही. कारण ती एकुलती एक, त्यात आई बेड ridden. कोण करणार मग आईच ? म्हणून तिने लग्नच केलं नाही. इथपर्यंत ठीकच होतं . पण, त्यानंतर तिने जे सांगितले ते अधिक चकित करणारं होत कारण संगीता ताईची आई गेली तब्बल १८ वर्ष पॅरालिसिसने बेड रिडन आहेत. दोन मिनिटं मी स्तब्ध होऊन तिच्याकडे पाहातच राहिले. काय बोलावे काही सुचेना. किती काळापासून दोघींची एका आजाराशी झुंज सुरू आहे. कॉफी संपवून आम्ही वर गेलो.
दोन दिवसांनी संगीताताईच्या आईला डिस्चार्ज मिळाला.
एका आठवड्यात व्हिजीटसाठी ताईच्या घरी गेले. तशी घरी जाण्याची ही पहिलीच वेळ होती. घरात गेल्यावर मला प्रसन्न वाटलं. मंद सुरावटीचं एक भजन लावलं होतं. घरात एक मावशी स्वयंपाक करत होत्या, घरभर एक छान सुगंध दरवळत होता. तेवढ्यात प्रसन्न चेहऱ्याने ताई आली.
ताईचं ते घर इतकं स्वच्छ आणि प्रसन्न होतं की या घरात गेली १८ वर्ष एक बेड रिडन पेशंट राहातोय हे कोणाला सांगूनही खरं वाटलं नसतं. बरं काकूही बेड रिडन असून त्यांचा चेहरा फ्रेश दिसत होता. गादीवर स्वच्छ बेडशीट, प्रसन्न चेहऱ्याच्या काकूंचे आवरून छान ठसठशीत कुंकू लावलेलं. घरात रूग्ण असल्यानंतर येणारा दर्प किंवा उदासवाणे वातावरण या घरात कुठेही वास्तव्याला असलेले दिसले नाही.
मलाच इतकं सुंदर आणि पॉझिटीव्ह वाटत होतं की माझा पाय तिथून निघत नव्हता. शेवटी न राहावून मी ताईला विचारलेच की तिने घर इतकं सुंदर कसं काय ठेवलं आहेस? कधी करते तू एवढं सगळं? उत्तरादाखल तेच प्रसन्न हास्य आणि होते गं ते आपोआप इतकेच काय ते उत्तर...
तिचे वडील आल्यानंतरही आम्ही काही वेळ गप्पा मारून मी निघाले.
आज साधारण 1 वर्ष झाली तिथे आमची मावशी काम करते, सगळं तसच्या तसे आहे. या ताईची खरोखरच ही लढाई आहे. तरीही गेली किती वर्ष ती सर्वच गोष्टी पॉझिटिव्हली सांभाळते आहे. बेडरिडन काकूंचाही जीव त्या मुलीत किती गुंतला आहे हे कळत होतं. दोघींचं एकमेकींवरील प्रेम पाहाणाऱ्यालाही जाणवत होतं. ताईने आईच्या कपाळावर हात फिरवला की त्या प्रतिसाद देतात, काही बोलायचा प्रयत्न करतात. ताईला ते बरोबर कळतं.
असं म्हणतात घरातली बाई आजारी पडली तर घरच आजारी पडतं. पण इथे एका बाईची जागा तिच्या मुलीने घेऊन घरातले चैतन्य कायम राखण्याची पराकाष्ठा केली आहे.
अडचणी, संकटं, चढ उतार तर कायमच येतात, परीक्षा घेतात आपण खंबीर उभे रहावे आणि सामोरे जावे. परिस्थिती आपण कशी हाताळतो त्यावर अनेक गोष्टी अवलंबून असतात.
आधार सर्व्हिसेस : मानसी कुलकर्णी
Copyright© All right reserved Aadhar Services. Oyster Technology.